Zonsondergang op iPhone van Joke
Zonsondergangen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn.
Ik mis haar enthousiaste “Arnold kom eens kijken hoe mooi”,
als ze voor ons grote raam in Westpoint stond te genieten. Van een mooie
rode bol die langzaam en plechtstatig daalde of uitvloeide in een felle gloed
van geel, rood, oranje en roze rond een witte kern.
Een enkele keer vond ik het nodig quasie-belerend te
vertellen dat de zon niet daalde maar dat de aarde draaide en dat het daarom
leek….
Ze draaide maar half om, keek me medelijdend aan en zei
slechts: “Zijn we leuk?”
Niet kennelijk.
Meestal kon ze mijn droge humor toch wel waarderen, maar als
ik iets te spitsvondig probeerde te zijn, waarschuwde ze me. Zeker als ik even
later een presentatie moest geven of dagvoorzitter speelde bij het
Pensioenfonds. “Niet studentikoos willen zijn straks hè, dat past niet en dat
verwachten mensen niet van jou.” OK Joke, duidelijk. Ze had trouwens gelijk.
Rode schoenen
Wel reageerde ze enthousiast als ik voor een zaal met grijze
en blauwe pakken iets buitengewoons aan trok. Voor een pensioenmiddag had ik lang
geleden eens enkelhoge rode schoenen gekocht. Een paar jaar later vroegen deelnemers
aan het jaarlijkse congres van PGB nog
steeds waar mijn rode schoenen waren.
Indiaas jasje
Op vakantie in India bezochten we een kleermaker die
prachtige zijden jasjes op maat maakte. Joke liet zich een mooie
blauwe aanmeten. Ik zei een bonte met rood en goud te willen. Ze keek me verbaasd
aan.
Voor op de eerstvolgende pensioendag, zei ik, waar ik voor het laatst zal presenteren. “Echt,”vroeg ze ongelovig. Hoewel ze me al ruim twintig jaar goed
kende. “Durf je dat dan aan te doen?”
Ja dus.
Haar blauwe jasje is het enige kledingstuk dat ik principieel niet zal weg doen.
De dagvoorzitter (r.) interviewt de voorzitter van het pensioenfonds PGB
Bril
Haar laatste extravagante bril bewaar ik natuurlijk ook.
Dat montuur heeft ze gekocht in Normandië toen ze met twee
vriendinnen daar 'Buddy' een paar dagen uit liet, de mooie hond van een van
hen. Op uitdrukkelijk verzoek van dat beest kennelijk. Eenmaal terug in Tilburg
bezocht Joke onze opticien om er een paar glazen op de juiste
sterkte in te laten zetten. De man keek verwonderd naar het montuur met de vele
pootjes, schudde zijn hoof en mompelde iets van: “Als dat langs de muur zou
kruipen bij mij, zou ik het dood meppen.” Een weekje laten haalden we de nu
bruikbare bril op en wist de opticien te vertellen dat ze in het atelier
allemaal even de bril op de neus hadden gezet.
Buddy heb ik trouwens vanmiddag nog even gezien met zijn
vrouwtje. Hij wordt een dagje ouder, zij niet. Samen hebben we veel
herinneringen opgehaald aan Joke. Ook over haar reislust en hoe gretig ze inging
op allerlei wilde plannen om verre landen te bezoeken.
Want zonsondergangen in Afrika, Normandië of La Santa zien er
natuurlijk heel anders uit dan in Tilburg.
Zonsondergang bij Club La Santa op Lanzarote (bij Calleta de Famara om precies te zijn)
