Sacrale ruimte wint
Wat een troosteloos gevoel
overvalt me als ik de leeggeruimde kerk binnen loop.
Eigenlijk om de
tentoonstelling van schilderijen te bekijken die er tijdelijk hangt.
Maar de sacrale ruimte wint
het volledig van de kunst.
Nu de banken weg zijn, het
orgel verdwenen, de altaartafels bloot gelegd, de wierook opgelost, is het
gebouw volledig onttoverd, zou je denken. Maar dan nog blijft het door zijn vorm, door
zijn hele gedaante een kerkgebouw, dat gewond ligt te wachten. Niet meer op
genezing. Want er zullen geen missen meer worden opgedragen, Latijnse gebeden
gepreveld of gregoriaans gezangen klinken. De toekomstige bestemming weet ik niet, heb
ik verdrongen misschien. Appartementen of een sportcentrum?
IJdelheid
‘Lucht en leegte, alles is
leegte,’ zegt Prediker in de nieuwe Bijbelvertaling. ‘IJdelheid der ijdelheden.
Alles is ijdelheid,’ heette het vroeger. ‘Voor alles wat gebeurt, is er een uur
(…) een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen.’
Dat zal wel zijn. Maar als ik
het glas in loodraam zie van Jozef, Maria en hun jongen met er onder de tekst ‘Ik
zal de huisgezinnen zegenen’. Dan denk ik: dat zie je nooit meer terug. Het
mooie schilderij van Huub de Kort er onder, laat eerder een gefragmenteerde
samenleving zien. (Sorry Huub, ik heb expres jouw titel niet gezocht.)
En boven, waar eens trots het orgel pronkte en een koor kon zingen, hangt nu een schilderij waar het licht door talloze venstertjes lijkt te filteren. Mooi, symbolisch, maar wat zou ik graag die zware orgelklanken weer horen galmen in deze eens gewijde ruimte.
Achter een dik gordijn
verscholen ligt nog de kapel waar pastoor Harm Schilder zijn omstreden
ochtendmis opdroeg, na veel vroeg klokgelui. Met die fantastische afbeelding
van de devote Margarita Maria Alacoque, de patroonheilige van deze Tilburgse kerk.
Tegenover haar een knielende engel en boven hen uit zwevend de Christusfiguur
met zijn heilig hart.
Hoe lang nog?
Arnold Verplancke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten