Het eenvoudige bruidspaartje voordat Don Giovanni op de proppen komt.
Don Giovanni vol verrassingen
Het wringt een beetje in de
nieuwe versie van Don Giovanni bij de Nationale Opera. Die heb ik nog net vóór
de nieuwe coronamaatregelen gezien in Amsterdam. De bekende opera van Mozart
over de gelijknamige rokkenjager speelt zich meestal af op meerdere locaties:
een tuin, een straat, een huis, een kerkhof, een eetzaal. Decorwisselingen
geven dat aan. Regisseur Claus Guth en ontwerper Christian Schmidt laten dit
komische drama afspelen in een bosgebiedje op een draaitoneel. Aan de rand
ervan staat ook nog een soort bushokje. Een pad is breed genoeg om er een auto
door te laten komen.
In het bushokje: Zerlina, Donna Anna en Donna Elvira. Op het dak Leporello (Adrian Sâmpretran). Links Masetto en rechts Don Ottavio (Long Long).
Inderdaad, het toneelbeeld is ook naar het heden verplaatst en doet in niets denken aan de rijke sfeer van een paar eeuwen terug, zoals in traditionele uitvoeringen. Wat wel overeind blijft, is natuurlijk de tekst, want aan de samensmelting van het oorspronkelijke libretto met de muziek van Mozart, mag niemand komen. Dat zou heiligschennis zijn.
Vlugzout
Daardoor krijg je wel vreemde
situaties. In het begin al als Donna Anna flauwgevallen ergens tussen de bomen
ligt en haar verloofde in het luchtledige vraagt ‘breng me een reukwater, een
vlugzout…..’. Niemand in de buurt. Of als zo tegen het einde Don Giovanni en
zijn knecht Leporello op een kerkhof het standbeeld van de vermoorde
Commendatore zien en Leporello het opschrift wil voorlezen, dan moet hij zich
behelpen met een omgeknakte boom in plaats van een standbeeld.
Ervaren bezoekers hebben dit
natuurlijk wel vaker meegemaakt, dat
tekst en handeling wringen in een
eigentijdse operaproductie. Hier valt het extra op.
Masetto en Zerlina
Dat doet toch gelukkig weinig
af aan het muzikale spektakel dat deze opera biedt en dat is ook wel te merken aan het enthousiaste applaus
van het publiek na drieënhalf uur. Alle solisten voegen zich uitstekend in deze
uitvoering met het Nederlands Kamerkoor onder leiding van Jérémie Rhorer. Hun veelvuldige
ensemblezang klinkt heel gaaf. In hun aria’s weten Adela Zaharia (Donna Anna)
en Amanda Majeski (Donna Elvira) sterk te overtuigen. Het applaus tijdens menig
open doekje bewijst dat ook wel.
Frederik Bergman
Ook alle lof verdienen de twee
aanstormende Nederlandse solisten: Lilian Farahani en Frederik Bergman. Zij
vormen een mooi jong stel, als het flirterige bruidje Zerlina en haar jaloerse
maar naïeve bruidegom Masetto. Farahani zong een jaar geleden nog op een
zondagmiddag voor een klein publiek in de Kazerne te Eindhoven (PKE). Voor de
in Berkel-Enschot geboren en in Tilburg aan het conservatorium opgeleide
Bergman was dit zijn eerste grote
operarol op het hoofdpodium van de Nationale
Opera: leuk geacteerd en goed gezongen.
De laatste voorstelling van deze Don Giovanni-reeks staat op het programma voor aanstaande zondagmiddag. Of die kan doorgaan met de af te kondigen coronamaatregelen, is op het moment dat ik dit schrijf nog onbekend.
ARNOLD VERPLANCKE
Foto's: Bart Grietens
