Dementeren is niet leuk. Desondanks kun je wel eens
grinniken om de misverstanden of de onverwachte reacties van de meestal oudere mens,
die steeds minder greep krijgt op tijd, plaats en werkelijkheid.
Het toneelstuk ‘De Vader’ dat ik gisteravond in Tilburg zag,
zit knap in elkaar. Het publiek voelt de
aftakeling van de hoofdpersoon, kan soms meewarig mee lachen om zijn
vergissingen en ervaart dankzij enkele onverwachte persoons- en
scènewisselingen zelf ook de verwarring van de bejaarde André.
De voorstelling drijft in sterke mate op de oude acteur Hans
Croiset (1935), in het begin nog een krasse tachtiger die soms de draad kwijt
is en aan het eind een hulpeloze en kindse patiënt.
Iedere bezoeker zal onvermijdelijk zijn eigen ervaringen
mengen met wat zich op het toneel afspeelt.
Voor mij, maar tien jaar jonger dan Hans Croiset, kwamen
herinneringen boven aan de gesprekken die ik met hem zelf heb gehad voor de
twee kranteninterviews, jaren geleden. Onder meer toen hij de theaterwereld
verraste met eigenzinnige regies van Vondels toneelwerk.
En aan nog langer geleden, dat de vader van Hans, Max
Croiset, speelde onder regie van zijn toen nog jonge zoon Hans.
Ik herinner me
Max Croiset als Galilei in Bertolt Brechts ‘Het leven van Galilei’, in 1971.
Knap doorleefd spel van een ambachtelijke acteur. Zoveel jaar later kan
hetzelfde gezegd van zijn zoon.
Programmaboekje uit 1971
Maar natuurlijk dringen ook de beelden van mijn eigen vader zich op, die de laatste jaren van zijn leven ernstig ging dementeren. Soms mijn moeder niet meer herkende, op het laatst niet meer te handhaven was thuis en uiteindelijk overleed in een instelling. Zo één waar de hoofdpersoon in ‘De Vader’ aanvankelijk zeker niet naar toe wilde. Maar waar noch hij, noch mijn eigen vader op het laatst nog enig benul van had.
Arnold Verplancke
Het toneelstuk ‘De Vader’ is de komende weken nog op toernee
langs onder meer Apeldoorn, Den Haag, Rotterdam en Haarlem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten