Met 4 dertigers naar Londen dit keer

 Een waardevol en cultureel uitstapje

 

Ik geef het je te doen: Tate Modern, de National Gallery, Ronnie Scott’s Jazzclub, de Whitechapel Gallery, het complex van de Tower met de kroonjuwelen en een eigentijds concert van het London Symphony Orkest in de Barbican. Dat allemaal in drie dagen. Oja ik vergeet nog het terloopse bezoekje aan de bijzondere kerk van St. Bartholomew the Great, de diners bij de restaurants Rovi en The Jugged Hare en het nodige pubbezoek.

Nadat ik anderhalf jaar geleden door Karen, Joost en hun partners Marloes en Laura – allen dertigers dus - naar Berlijn was uitgenodigd voor mijn verjaardag, mocht ik dit jaar met hen mee naar Londen. De reisdagen niet meegerekend waren we er drie echt volle etmalen, waarin ik als 'boomer' bijna 50.000 stappen heb gezet volgens mijn iPhone. Maar het was zeer de moeite waard. Zowel de sfeer onderling en het enthousiasme als al het moois dat we in korte tijd hebben gezien en beleefd.

We reisden per trein en kwamen ’s avonds laat aan . De eerste dag was gelijk raak met een uitgebreid bezoek aan Tate Modern. In de Turbine Hal hangt een gigantisch groot doek van El Anatsui , met allerlei metalen materialen aan de oppervlakte, ook glimmende van metaal.

Laura en ik leken minimensjes voor dat monumentale kunstwerk.

 

Ook indrukwekkend vond ik het werk van Wilhelm Sasnal, zeker die waar hij zich heeft laten inspireren door zowel krantenfoto’s van de dood van Gadaffi als door een 15^e eeuws schilderij van het lichaam van de dode Christus.  

Op het ene schilderij zie je het lijk van  de Libische dictator. De mannen er omheen blijven onherkenbaar. Op de andere staan juist alleen maar de omstanders. Het zou kunnen dat ik het eerste werk eerder heb gezien in Kaapstad, zeven jaar geleden in het nieuwe Zeitz Mocaa museum. Het kwam me bekend voor maar ik vond het in ieder geval toch weer indrukwekkend.

Je kunt wel aan de gang blijven met fotograferen daar. Zo vond ik 'Reborn Sounds of Childhood Dreams' van Ibrahim El-Salahi heel bijzonder om te zien:

 

Joost keek ook aandachtig in Tate Modern. 

 

 We lunchten er:

 

En hadden zo een mooi uitzicht op de overkant:

 

Beneden was een hele groep kinderen bezig met Origami, het Japanse knutselwerk. Als je heel goed kijkt zou je linksboven ook Karen en Marloes kunnen ontwaren.

De avond was voor onder meer het Rovi restaurant. De andere ochtend stond de Whitechapel Gallery dichtbij ons hotel op het programma. Ik was er eerder geweest met Joke. In de middag volgde het echte werk met de National Gallery. 

Een van de eerste werken die mij opviel was het Paard van Troje dat met gejuich werd binnengehaald. Wat zouden ze op hun neus kijken daar. Het schilderij is van Giovanni Domenico Tiepolo uit de achttiende eeuw. 

Omdat schoonzus Marian belde, heb ik voor haar even snel foto's in het museum van haar neef Joost en nicht Karen gemaakt (samen met haar geliefde Marloes).

Een heel opvallen schilderij dat al van verre te zien was aan het einde van een lange galerij was met dit prachtige paard. Vraag me niet meer van wie.

Ook van de havenarbeiders die in New York bij een groot schip staan te kijken begin vorige eeuw, weet ik de kunstenaar niet meer. Het grote stoomschip deed me denken aan een soort ingelijste poster die mijn grootvader vroeger in zijn halletje had hangen. Hij was zelf chef van een scheepsmotorenfabriek. 

Dit onderstaande werk is natuurlijk bekend voor ons Nederlanders: Rembrandt schilderde een badende vrouw, waarschijnlijk denkend aan Susanna uit het bijbelboek Daniël. 

In Ronnie Scott's Jazclub mocht helaas niet worden gefotografeerd. Maar de muziek van het Joe Chambers Quintet klonk lekker, de sfeer was prima en het eten trouwens ook. En een van ons maakte er toch stiekem een:

Laura en Arnold op weg naar de Tower

Als je in Londen bent en de kroonjuwelen liggen uitgestald in de Tower, dan moet je daar natuurlijk langs. 

Dienstwoningen voor de bewakers 

Die zaterdag renden ook de lopers hun halve marathon door het centrum en langs de Tower. Twee weken later volgt de hele marathon van Londen. Op de foto hieronder een toepasselijk beeld van de oud- en nieuwbouw in Londen en helemaal onderaan zijn de hardlopers nog te zien.

Soms ontdek je heel onverwacht iets echt bijzonders. In een steegje zagen we een kerk, die spannend genoeg leek om er een kijkje in te nemen, de St. Bartholomes the Great. Niet ten onrechte. Er stond zomaar een bijzonder beeld van Damien Hirst 'Exquisite pain'. Het refereert aan de apostel Bartholomeus die gemarteld is en zijn gevilde huid over zijn arm draagt. Het beeld is gemaakt naar een anatomisch model. Het mes dat hij in zijn hand houdt is een scalpel.  

Eveneens opzienbarend mag het schilderij van Richard Harrison heten dat ook in de kerk hangt. Christus aan het kruis maar zonder de traditionele lendendoek. Het werk benadrukt zo de vernedering van Jezus, maar zal tegelijk de realiteit uitbeelden. De Romeinen hebben hem ongetwijfeld naakt gekruisigd om de spot met hem te drijven. 

De laatste avond was voor de 'klassieke' muziek, maar dan wel voor de zeer hedendaagse. Het London Symphony Orchestra voerde vijf werken uit die nog deze eeuw zijn geschreven, waaronder twee wereldpremières en twee premières voor het Verenigd Koninkrijk. Het heeft geen zin hier een rijtje namen te gaan noemen van nog onbekend componisten.

Vooraf aten we trouwens nog een hapje in The Jugged Hare:

Dirigent Francois-Xavier Roth complimenteerde het talrijke publiek in de grote zaal van Barbican Centre dat al die mensen toch waren afgekomen op dit concert terwijl ze geen flauw idee konden hebben wat ze zouden horen. 

Overigens klonk na de pauze ook nog het Concert voor Orkest van Béla Bartók uit 1940, dat toch voor een aantal luisteraars niet meer onbekend zal zijn geweest. De hedendaagse composities varieerden in lengte tussen de 5 en 20 minuten en verrasten door de spanning die ze opriepen en het royale gebruik van alle  mogelijkheden die een groot symfonieorkest biedt. 

Kortom deze 'boomer' en de vier dertigjarigen hebben er samen weer een bijzonder waardevol en cultureel uitstapje van gemaakt. 

Zie voor de Berlijn-dagen:

https://arnoldverplancke.blogspot.com/2022/11/met-jonge-dertigers.html

 

 

Na 36 jaar vinden 3 collega's elkaar

 Jackie, Arnold en Ilse

De zwart-wit foto's dateren uit 1987. Jackie Smeets, toen redacteur jongerenpagina van Het Nieuwsblad in Tilburg, Arnold Verplancke, waarschijnlijk nog chef-nieuwsdienst van die krant toen en Ilse Wetzel, hoofd educatieve dienst voor de kranten van Brabant Pers, troffen elkaar op een vergadering in Best. Ouderwets, asbakken op tafel. Ilse met een sigaret, Arnold met een sigaar tussen de vingers. 

Nu 36 jaar later ontmoeten ze elkaar voor het eerst weer. Jackie onlangs gestopt als artistiek directeur van Via Zuid en nog actief als curator en connector in de kunstsector. Arnold al eerder gestopt als bestuurder van pensioenfonds PGB maar nog schrijvend voor Brabant Cultureel en Ilse Wetzel, gepensioneerd als lezersredacteur van het Eindhovens Dagblad.

 

Jackie en Arnold hebben elkaar in de loop van de jaren nog meerdere keren ontmoet op een theaterfestival of aan een gezamenlijke tafel met Joke Knoop en vrienden. Arnold en Ilse trekken nu vaak samen op. Maar Ilse en Jackie hadden elkaar al decennia lang niet meer gezien.

Donderdagmiddag dus wel aan tafel bij de Busjop in Heythuysen, voordat ze naar verschillende voorstellingen gingen in het Limburg Festival. Het werd een hartelijk weerzien en zeer geschikt voor herhaling, vond iedereen.

De nieuwe foto's zijn gemaakt door Joost Segers, zoon van Joke Knoop en tegenwoordig artistiek leider van Via Zuid. Hij staat er zelf niet op, want ten tijden van de zwart-wit foto's was hij natuurlijk nog niet eens geboren...

De oude foto's zijn gemaakt door Albert van den Boomen.

Gluren in Bibliotheca Thysiana

 

Even gluren in Bibliotheca Thysiana 

De oudste openbare bibliotheek van Nederland, dat is de Bibliotheca Thysiana echt wel. Zij pronkt sinds 1655 in een mooi monumentaal pand aan het Rapenburg in Leiden. Opdrachtgever Johannes Thysius (1622-1653) was kort daarvoor overleden en heeft dus niet meer het droomhuis kunnen zien waarin zijn enorme verzameling boeken werd ondergebracht. 

 

De kostbare oude werken zijn nu alleen op afspraak in te zien voor studenten en onderzoekers via de universiteitsbibliotheek. Andere belangstellenden kunnen een rondleiding krijgen in het historische gebouw met een kleine groep en tegen betaling, eveneens na afspraak  natuurlijk.

De mooie gevel ken ik al sinds mijn jongensjaren, omdat ik op het Rapenburg de vijfde en zesde klas van de lagere school heb bezocht, schuin tegenover het academiegebouw van de universiteit. Maar wat er achter die gevel verderop schuil ging? Nooit geweten. Nog als verlaat verjaardagscadeau nodigde zus Marijke me uit om mee te gaan met een select groepje om een kijkje te nemen in de bibliotheek onder leiding van professor Paul Hoftijzer, een van de curators.

 

Een van de atlassen van Blaeu uitgestald 

Hij blijkt een goede verteller over de geschiedenis van Johannes Thysius en een vat vol parate kennis. Voor de verbaasde ogen van de bezoekers tovert hij met blote handen waardevolle boeken tevoorschijn. In een kamertje beneden bijvoorbeeld een prachtige atlas van Blaeu uit een kastje speciaal vervaardigd voor een hele reeks van die originele atlassen uit de zeventiende eeuw.  

 

Rondleiding door prof. Paul Hoftijzer (r) 

Eenmaal boven in de eigenlijke bibliotheek vallen de grote ramen aan de kant van het Rapenburg en de Groenhazengracht op door de heldere maar indirecte lichtinval. Daar zijn de 3000 oude boeken en enkele duizenden pamfletten te vinden die grotendeels door de oprichter zelf zijn verzameld. 

De schepping van Eva in de Keulse bijbel

De rondleider haalt een prachtige Keulse bijbel uit 1479 te voorschijn, niet in het toen nog gangbare Latijn maar reeds in de volkstaal (Rijnlands Duits). De boekdrukkunst stond nog in de kinderschoenen. De kleurrijke illustraties doen denken aan de handgeschreven bijbels van voor die tijd. Maar nu met houtsneden gedrukt en vervolgens nog met de hand ingekleurd.

 

De ark van Noach in de Keulse bijbel

Na de Keulse tovert hij een nog iets oudere Delftse bijbel tevoorschijn en als klap op de vuurpijl een miniboekje dat van hand tot hand mag gaan. 

Het is een pocket avant la lettre uit 1601, dat een geleerde reiziger ter verstrooiing bij zich kon hebben: de Consolatione Philosophiae van Boëthius (480-524).

    Pas uit 1952 

Ach ik kan thuis niet anders doen dan de Nederlandse vertaling opslaan uit mijn eigen bescheiden verzameling en constateren dat die ruim 350 jaar later is gedrukt.

  

En na de rondleiding in de bibliotheek even aan het water.

van de afgelopen weken

 Kiekjes van de weken rond mijn verjaardag

Schouwburg Leiden

Slavernijmonument in Tilburg

Kazerne Eindhoven

Museum Volkenkunde Leiden

The Bisschop Leiden

De Pont Tilburg

De Fundatie: Wilhelmina bij Kasteel Nijenhuis

De Fundatie: Raquel van Haver

De Fundatie: Marina Rheingantz

De Fundatie: Sanya Kantarovsky

Bij mijn 78ste verjaardag

Berkel-Enschot: Anja en Joke

Bij mijn 78ste verjaardag met dochter, schoonzoon en kleinkinderen

Oisterwijk high tea

Nog steeds plagerijen dat jonggetrouwde stel.

Met Els wandelen de Andreas Schotel Wandelroute in Esbeek.

Dat beeld zou een paar dagen later nog opduiken tijdens de fietspuzzeltocht van Westpoint

Museum Voorlinden 

Tijdens de Westpoint Fietstocht bij de kapel in Baarschot

Schrobbelèr vlak voor de finish toen er net een paar druppels regen waren gevallen.

Slot van de Westpoint fietstocht