La Santa en Mi Vida

Joke bij Famara

'Iemand om aan te vertellen wat niet van belang is’

Wat kunnen dichters toch een overrompelend gevoel in één zinnetje vangen. Judith Hertzberg gebruikt bovenstaand regeltje als titel van een kort gedicht, eind vorige eeuw. Het regent, haar nieuwe schoenen lekken en ze wil dat iemand vertellen. Maar ze kan het alleen in haar hoofd aan iemand kwijt.

Hoe herkenbaar, als je opnieuw alleen achter blijft. Aan wie moet ik vertellen over de korte vakantie die ik net heb meegemaakt. Hoe ik je miste op de mountainbike. Dat ik er aan dacht dat je een vorige keer, midden in de zand- en keienwoestijn, de hand uitstak naar rechts. Geen mens te zien, maar eenmaal een verkeersdiploma, altijd gedisciplineerd.

Dat ik natuurlijk ook weer Anja in gedachten kreeg, waar de routes van de 3- en 4-kilometer run bij elkaar komen. En hoe zij tijdens haar drafje op het laatst hetzelfde zinnetje in haar hoofd opdreunde: ‘Weg, weg, kankertje ga weg’.

Anja 1995 in Arriëta

Het kankertje ging niet weg en kreeg ook jou, Joke, te pakken een kwart eeuw later.

Gelukkig was Ingrid er wel bij op La Santa, gezellig vertellend over de zweminstructie waaraan ze meedeed en over de danslessen. Van haar kreeg ik toch nog een complimentje voor mijn eenzame mountainbike avonturen op mijn 74ste. Zij verzachtte het gemis aan jullie, die zo horen bij deze sportieve vakanties.

Het bundeltje van Judith Herzberg las ik in het vliegtuig op de terugweg. Op de erste pagina noteer ik vaak wanneer ik een boek gekocht of van wie ik het gekregen heb. ‘Joke’ staat er en ‘okt. 2003’. Vreemd. In oktober ben ik niet jarig. Waarom zou ze me toen zomaar een poëziebundeltje cadeau hebben gedaan?

De zoekterm oktober 2003 levert iets op in mijn geheugen: gestopt met werken, althans in loondienst. Op mijn 58ste maakte ik gebruik van een vervroegde uittredingsregeling. Bij die gelegenheid zal ze me verrast hebben met Judith Herzberg, wetend dat ik haar versie van het Hooglied zo waardeerde.

Dat doe je dus als je elkaar goed kent, een simpele verrassing. Zoals je ook open staat voor de  onbelangrijke gebeurtenissen van de ander.

En hoe nu verder?

In het boekje staat ook het gedicht Afscheid. Dat gaat niet alleen over het afscheid van iemand maar vooral ook over ouder worden en afscheid nemen van al het voorafgaande. ‘Het afscheid komt er alweer aan/op heel oude benen./ De treden van de dagen/ worden dagelijks hoger./’

Ik snap het, maar ik  wil me er nog niet bij neerleggen dat treden te hoog kunnen zijn. Ook op oudere leeftijd, ook als je alleen raakt, kun je nog keuzen maken, is er nog van alles mogelijk.

Ik zag deze week een voorvertoning van de nieuwe Nederlandse film ‘Mi Vida’ (Mijn Leven) met Loes Luca in de hoofdrol. Zeer de moeite waard als die volgende maand in première gaat. Een oudere vrouw staat voor de keuze nog een heel nieuwe weg in te slaan of door te gaan op het pad dat haar omgeving van haar verwacht. ‘Wat wil ik nog met mijn leven?’ Dat is naar mijn gevoel een kernzin in de film. Niemand anders dan zijzelf kan uiteindelijk die keuze maken. Ik herken die vraag o zo goed nu. Maar dat is verder voor niemand van belang.

Arnold Verplancke