Zonsondergangen zonder

Zonsondergang op iPhone van Joke

Zonsondergangen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn.

Ik mis haar enthousiaste “Arnold kom eens kijken hoe mooi”, als ze voor ons grote raam in Westpoint stond te genieten. Van een mooie rode bol die langzaam en plechtstatig daalde of uitvloeide in een felle gloed van geel, rood, oranje en roze rond een witte kern.

Een enkele keer vond ik het nodig quasie-belerend te vertellen dat de zon niet daalde maar dat de aarde draaide en dat het daarom leek….

Ze draaide maar half om, keek me medelijdend aan en zei slechts: “Zijn we leuk?”

Niet kennelijk.

Meestal kon ze mijn droge humor toch wel waarderen, maar als ik iets te spitsvondig probeerde te zijn, waarschuwde ze me. Zeker als ik even later een presentatie moest geven of dagvoorzitter speelde bij het Pensioenfonds. “Niet studentikoos willen zijn straks hè, dat past niet en dat verwachten mensen niet van jou.” OK Joke, duidelijk. Ze had trouwens gelijk.

Rode schoenen

Wel reageerde ze enthousiast als ik voor een zaal met grijze en blauwe pakken iets buitengewoons aan trok. Voor een pensioenmiddag had ik lang geleden eens enkelhoge rode schoenen gekocht. Een paar jaar later vroegen deelnemers aan het  jaarlijkse congres van PGB nog steeds waar mijn rode schoenen waren.

Indiaas jasje

Op vakantie in India bezochten we een kleermaker die prachtige zijden jasjes op maat maakte. Joke liet zich een mooie blauwe aanmeten. Ik zei een bonte met rood en goud te willen. Ze keek me verbaasd aan. 

Voor op de eerstvolgende pensioendag, zei ik, waar ik voor het laatst zal presenteren. “Echt,”vroeg ze ongelovig. Hoewel ze me al ruim twintig jaar goed kende. “Durf je dat dan aan te doen?”

Ja dus.

Haar blauwe jasje is het enige kledingstuk dat ik principieel niet zal weg doen.

De dagvoorzitter (r.) interviewt de voorzitter van het pensioenfonds PGB

Bril

Haar laatste extravagante bril bewaar ik natuurlijk ook.

Dat montuur heeft ze gekocht in Normandië toen ze met twee vriendinnen daar 'Buddy' een paar dagen uit liet, de mooie hond van een van hen. Op uitdrukkelijk verzoek van dat beest kennelijk. Eenmaal terug in Tilburg bezocht Joke onze opticien om er een paar glazen op de juiste sterkte in te laten zetten. De man keek verwonderd naar het montuur met de vele pootjes, schudde zijn hoof en mompelde iets van: “Als dat langs de muur zou kruipen bij mij, zou ik het dood meppen.” Een weekje laten haalden we de nu bruikbare bril op en wist de opticien te vertellen dat ze in het atelier allemaal even de bril op de neus hadden gezet. 

Buddy heb ik trouwens vanmiddag nog even gezien met zijn vrouwtje. Hij wordt een dagje ouder, zij niet. Samen hebben we veel herinneringen opgehaald aan Joke. Ook over haar reislust en hoe gretig ze inging op allerlei wilde plannen om verre landen te bezoeken.

Want zonsondergangen in Afrika, Normandië of La Santa zien er natuurlijk heel anders uit dan in Tilburg.

Zonsondergang bij Club La Santa op Lanzarote (bij Calleta de Famara om precies te zijn)