Voor de gek houden

Joke in 2017 in Afrika, twee jaar voor haar overlijden.

Ik houd mezelf een beetje voor de gek

Wat doe je nou zo'n hele zondag alleen?
Goedbedoelde vragen.
Ik houd mezelf een beetje voor de gek, is eigenlijk het antwoord.

Omdat er zulk warm weer is voorspeld, hoor ik je als het ware zeggen: ' Zullen we vroeg gaan wandelen? Voordat het te heet wordt?'
Daarom stap ik op tijd maar in de auto en rijd naar Oisterwijk, waar we zo'n vaste blauwe route hebben. Soms lopen we die helemaal, soms slechts een deel ervan, klein of groot. Het is 10 uur en 21 graden. Goed te doen.



Ik schrik als ik zie hoe droog sommige vennen staan. Hele stukken met zo weinig water dat modder aan het oppervlak ligt.



Rechtop lopen, niet gebogen hoor ik je zeggen. Dat zou trouwens ook een tekst van mijn zus Jeannette kunnen zijn. Ik stap stevig door, rechtop, bijna in een marstempo en toch behoedzaam de boomwortels ontwijkend. Je zou trots op me zijn. Ik denk onwillekeurig terug aan militaire dienst. Hoe ik met mijn korte benen moest mee marcheren. Het is al 55 jaar geleden dat ik het grijze luchtmachtuniform definitief uit trok.

In gedachten zie ik je naast me lopen. Misschien met een klein rugzakje of een tas voor wat water, een pakje sultana's en andere onmisbare zaken, zoals een trui voor je weet maar nooit. 

Anja in 1993 in Schotland, twee jaar voor haar overlijden

Ook Anja droeg altijd de rugzak. Jullie hebben alle twee mijn rug willen ontzien. Niet de enige overeenkomst overigens. Jullie hielden alle twee van skieën en konden dat prima zonder mij. Jij Joke elk jaar met familie en vrienden. Anja in die paar jaar soms met haar 'jongens van de krant'. Jullie genoten alle twee van onze jaarlijkse sportieve vakantieweken naar Club La Santa en trouwens van alle nieuwe dingen die op ons pad kwamen. En ook van mij tot mijn verrassing.

Lopend in de schaduw van de Oisterwijkse bossen en dan weer over een open zanderig stuk, realiseer in me dat jullie nu samen in één familiegraf liggen in Berkel, geduldig wachtend tot ik er bij word geschoven. Ik heb geen haast en jullie alle tijd.



Na zeventig minuten heb ik het grootste deel afgelegd en wordt het warm, te warm. Terug naar de auto, waar de thermometer inmiddels 24 graden aanwijst. Je zou trots op me zijn.

Ik rijd nog even langs Berkel, waar ik de auto door de wasstraat van Robben haal en dan toch vlakbij het kerkhof ben. Ja ik weet het, het is nu precies twee maanden geleden.




https://www.deposthoorn.be/ zeer aan te bevelen met een uitgebreide bierkaart!
https://www.facebook.com/pages/category/Cafe/Bier-en-eetcaf%C3%A9-De-Posthoorn-Meerle-1863775390574666/

Vanmiddag ga ik eerst even naar onze 'stamkroeg' in Meerle, net over de grens. Bij de Wim en de  Guido een biertje drinken op het terras van De Posthoorn. Aardige jongens, die altijd meelevend reageren. Indertijd na het overlijden van Tim, twee jaar geleden, en nu natuurlijk ook, toen ze hoorden van jou.  

Daarna komt Ingrid haar dochter Evy brengen. Ze begint morgen in Tilburg aan haar introductieweek voor een hbo-studie en overnacht hier ook. Toch een geluk dat ik goed in de vrienden, familie en kennissen zit.

Waarom schrijf ik dit trouwens? Ik moet uitkijken dat ik mezelf niet verlies in woorden. Daar zijn wij journalisten erg goed in, schreef een collega me laatst waarschuwend. Dat we ons verschuilen  achter een invoelbare tekst om zelf minder van het verlies en het verdriet te voelen.

Misschien is dat wel zo. Dat deze zinnen een dun takkendek vormen, waar het gemis langzamer tussen door sijpelt. Het is niet belangrijk wat ik hier schrijf. Dat weet ik ook wel. Zo erg kan ik mezelf niet voor de gek houden.

Arnold Verplancke

Een mooie alleenstaande berk in Oisterwijk.

Bij De Posthoorn een Judith gedronken. Heerlijk. Doet me toch denken aan die prachtige voorstelling van Juditha vorig jaar van de Nationale Opera. In Amsterdam. Naar het oratorium van Vivaldi.