Het zonnetje schijnt door de
nog kale bomen. Een middagwandeling door De Warande in Tilburg doet heerlijk
fris aan. De lente moet nog aanbreken, maar
de vogels fluiten er al lustig op los. In Oekraïne gieren kruisraketten door de
lucht. Op straat liggen daar lijken. Onvoorstelbaar als je hier vredig
voortstapt over de boomwortels. Zo ver weg en zo dichtbij.
door Arnold Verplancke
Door de bomen klinkt
plotseling blaasmuziek. Een simpele tweekwartsmaat, maar geen marsmuziek. Het
doet me niettemin even denken aan een militaire kapel, die mee marcheert in een
parade. Dat zal wel komen door de oorlogsbeelden die ik de afgelopen dagen gekluisterd
aan de tv heb gezien via BBC en CNN.
Toen ik jong was, werd
Bevrijdingsdag nog gevierd met een militaire parade. Ik herinner me als kleine
jongen met bewondering te hebben gekeken naar al die soldaten van landmacht,
luchtmacht en marine in hun uniformen, de wapens over de schouders. Het zal
misschien 5 mei 1950 zijn geweest, in mijn geboorteplaats Leiden, waar ze over
het Levendaal marcheerden.
Parade
Jongere generaties geloven
dat niet meer: feest vieren met een militaire parade. Maar ik kan het nog sterker
vertellen. Ook tijdens het jaarlijkse 3 oktoberfeest, als Leiden herdenkt dat het
stand heeft gehouden tegen het Spaanse leger in 1574, reed in 1964 nog een heel
militair konvooi mee in de grote optocht, inclusief een raket van de
luchtverdediging. Dat blijkt uit een foto in het Leidsch Dagblad van dat jaar,
dus bijna twintig jaar na de oorlog.
Militair konvooi in de feestelijke optocht van 1964. Foto HVOL.
Dat is trouwens het jaar dat
ik de Koninklijke Luchtmacht verliet met groot verlof, zoals dat heet. Niet dat
ik zo’n puike militair was. Integendeel misschien, want ik heb nog tien
dagen verzwaard arrest gekregen omdat ik tijdens een kamerinspectie de UZI
pistoolmitrailleur in mijn kledingkast niet bleek te hebben onderhouden. Je kon
nauwelijks meer door de loop kijken van het stof. De Russen bleven gelukkig weg
en mijn verzwaard arrest bleek alleen kamerarrest te zijn. Ik mocht overdag gewoon
mijn werk doen op de verkeerstoren van Ypenburg. Maar toen was al duidelijk dat
mijn militaire carrière geen hoge vlucht zou nemen.
NAVO
Nederland was in de jaren
zestig natuurlijk al lid van de NAVO. Gelukkig wel. Daar kunnen ze in Oekraïne
alleen maar jaloers op zijn. Door de Russische inval bezinnen nu zelfs neutrale
landen als Zweden en Finland zich op een eventuele toetreding tot het
defensieve bondgenootschap.
Terug naar mijn winterse
wandeling in de Warande. Nee de blaasmuziek had natuurlijk niets te maken met
een militaire kapel, laat staan met Oekraïne, maar wel met het carnaval. De
Tilburgse prins Frans-Jan d’n Irste bleek met zijn gevolg en hoempa orkest
neergestreken bij Auberge du Bonheur, waar kort na het middaguur de bladen vol mooi getapte glazen
bier al rondgingen. Carnavalszaterdag in oorlogstijd. Honderdduizenden mensen
op de vlucht en hier heerst de vrolijkheid.
Vrede
Wat wil ik daar nou mee
zeggen? Heb ik er iets op tegen dat ze carnaval vieren? Welnee, helemaal niet
juist. Heerlijk dat ze in alle vrijheid kunnen lachen en zingen. Dat ze kunnen
genieten van de vrede die wij kennen. Dat er generaties zijn opgegroeid in ons
land, die niet anders weten.
Maar af en toe is het goed te beseffen dat vrede niet gratis is. Dat ze inspanning en onderhoud vergt. Een week geleden zou niemand in de miljoenenstad Kiev hebben verwacht nu opgepropt in een schuilkelder te zitten, met de auto in een lange file het land uit te vluchten, of nog erger door de Russen beschoten te worden.
https://www.brabantcultureel.nl/2022/01/25/bach-oekraine-en-het-titanic-gevoel/
https://www.brabantcultureel.nl/2022/02/28/carnavalszaterdag-in-oorlogstijd/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten